Autor: Piotr Radziszewski

Od czego tu zacząć? Może od początku – nieodległej przeszłości i struktur K’15, ruchu społecznego zamkniętego w formy stowarzyszeniowe. W 2015 roku stawiałem pierwsze kroki w tak dużej strukturze i naiwnie uważałem, że forma i struktura jest dobrze dobrana, jednym słowem ludzie tworzący je wiedzą, co robią, z jednym miałem rację – wiedzieli, co robili. Niestety już po kilku miesiącach widać było, że stworzony regulamin i struktury są tylko po to, by ludzie często przypadkowo i arbitralnie będący w strukturach centralnych dzięki zapisom tworzyli mur oddzielający ich od reszty ruchu społecznego.

Zacząłem przeglądać regulaminy stowarzyszeń i partii politycznych. Z coraz większym zdziwieniem zauważałem, że wszystkie opierają się na tej samej niedemokratycznej strukturze. Dlaczego nikt nie pokusił się o większą autonomię członków ruchu? Odpowiedź nasuwała się sama, liderzy/wodzowie niechętnie chcieli się dzielić wywalczoną pozycją i tworząc struktury na fali własnych sukcesów, zamykali szczelnie drzwi dla innych wybijających się członków ruchu. I tu pewnie ktoś powie (wolę rozmowę z żywym człowiekiem niż klepanie na klawiaturze bez możliwości obserwowania reakcji z drugiej strony ), człowieku – truizmy gadasz, to wie każdy, kto raz był w partii/stowarzyszeniu. Masz rację, ale ja mam koncepcję, jak to zmienić.

Cofnijmy się do chwili, gdy powstawał ruch referendalny, krytykowany za ten krok przez większość liderów, Pan Janusz Sanocki wymyślił strukturę rozproszoną komitetów referendalnych, w skrócie – 5 osób wypisywało prosty druk i odsyłało skan. Na odzew nie trzeba było długo czekać, tysiące osób zorganizowanych w małe grupki wysyłały akces, a tabela komitetów publikowana przez Pana Janusza Sanockiego robiła się coraz dłuższa. Dalej już było tylko lepiej, grupy spotykały się, wymyślały akcje ulotkowe, jednym słowem podniecenie i radość, że może tym razem coś zmienimy w Polsce. W tym czasie spotkałem ludzi w ruchu, którzy pracowali przy zrywie solidarnościowym i ze smutkiem opowiadali, że medialny sukces przemian był ich osobistą porażką. Wtedy tego nie rozumiałem, gdy śp mecenas Ewa Juszko-Pałubska mówiła o tym, jak odradzano Lechowi Wałęsie brnięcie w formułę związku zawodowego robotników, bo ruch to komitety Solidarności różnych grup społecznych. A ja zamiast do brzegu lecę na wstecznym, przepraszam i pyk jedynka :). Do momentu komitetów Solidarności/Referendalnych wszystko szło dobrze, ludzi aktywnych coraz więcej przybywało do ruchu, pomimo zastraszania i inwigilacji (pozdrawiam pracowników ABW) nie było możliwości zniszczenia struktur i przypomnę, że elity polityczne ugięły się i rozpisały referendum. Referendum, w którym suweren wypowiedział się za JOWami, oczywiście progi frekwencyjne spowodowały, że nawet „liderzy” K’15 zapomnieli o tym, co im obwieścił Suweren i nigdy nie złożyli gotowego projektu zmiany ordynacji wyborczej. I tu jesteśmy w momencie historii, gdzie znamy koniec. Ruch WIR jest na samym początku drogi, nie powielajmy błędów naszych poprzedników, dajmy sobie szansę wygrania wolności.

Moja propozycja jest prosta ( jak ja 🙂 ), stwórzmy ruch na kanwie małych pięcioosobowych grup, te grupy będą wybierać władze Rad powiatowych, wojewódzkich, centralnych na okres 3 lat. Rady w tym czasie będą miały pełną autonomię w tworzeniu swoich struktur, jeśli ich postępowanie będzie złe dla członków powiatu, województwa, kraju, będzie można rozpisać referendum odwoławcze. Na koniec sól walki w strukturach politycznych, odwoływanie członka ruchu, blokowanie kandydatur i cała ta koteria. Członka ruchu będzie mogła wyrzucić za burtę (witajcie piraci) jedynie grupa macierzysta w demokratycznym referendum.
Liczę na burzliwą debatę, pozdrawiam Piotr Radziszewski.